Mitologia Grecka – Mit o Demeter i Korze
Autor: Jan Parandowski
Streszczenie:
Demeter zastrzegła Korze by nie zrywała narcyzów, bo są to kwiaty zawodnicze. Zostawiła więc Korę (Persefonę) z nimfami. Nagle z pod ziemi wyrósł niezwykły kwiat:
„Wtem ziemia wydała kwiat, jakiego słońce nigdy nie widziało. Z jednego korzenia wyrastało sto głów, rozgorzałych złotem przykoronków, a karbowane brzegi białych płatków płonęły jasnym szkarłatem. Cudowna woń napełniła niebo, ziemię, przeniknęła do słonej głębiny morza, aż wszystkie nereidy podniosły się ze swych szmaragdowych łóżek i zawołały: Ach!”
Persefona rozejrzała czy nie ma nikogo w pobliżu i zerwała kwiat. Gdy tylko to zrobiła przed jej oczami pojawiła się mgła, a duszę ogarnęły ciemności. Kiedy odzyskała przytomność próbowała krzyczeć lecz nikt jej nie usłyszał. Hades zabrał ją ze sobą do Tartaru. Demeter gdy dowiedziała się o zniknięciu córki pytała każdą napotkaną osobę. Niestety nikt jej nie widział. Szukała jej jeszcze przez „dziewięć dni i dziewięć nocy”. W końcu usiadła na kamieniu zwanym skałą smutku i rozpłakała się. Podeszły do niej córki króla Keleosa próbowały pocieszyć cierpiącą Demeter. Niewiedziały, że to bogini i zabrały ją. Kiedy stanęła przed królową Metaniarze wydawała jej się „majestatyczna”. Chcąc podziękować za gościnę zaoferowała ,że zaopiekuje się najmłodszym królewiczem. By uczynić go nieśmiertelnym co noc kładła niemowlę do ognia gdy przez szparę drzwiach zobaczyła to Metanira nagle Demeter upuściła niemowlę z rąk i zmarło w płomieniach. W pomieszczeniu pojawił się zapach zbóż i owoców i wtedy Metanira rozpoznała w Demeter boginie. Ona zostawiła Metanire i jej mężowi „ziarna zbóż i wóz zaprzężony w skrzydlate rumaki i kazała mu przelecieć ziemię od końca do końca i rozsiewać życiodajne ziarno, gdy skończą się dni posuchy”. Sama zaś okryła pola żałobą i ukryła się przed światem. Odnalazł ją Hermes lecz nikt nie potrafił przekonać jej do powrotu. Dzeus zdecydował nakłonić Hadesa do uwolnienia (Persefony) Kory. Hades zgodził się ją zwrócić, ale zanim to zrobił podał jej ziarna granatu. Dzięki temu (Persefona) Kora (Persefony) co roku na trzy miesiące wracała do Hadesa. Gdy pojawiała się na ziemi wszystko dookoła kwitło, a kiedy rozstawała się z Demeter powracał smutek.
Mitologia Grecka – Mit o Dedalu i Ikarze
Autor: Jan Parandowski
Streszczenie:
Gdy Królowi Minos urodził się syn miał postać Minotaura. Chcą ochronić swój lud Minos zdecydował o zbudowaniu dla niego labiryntu. Budową tego przedsięwzięcia prowadził Dedal. Z czasem stał się powiernikiem spraw państwowych Minosa, który miał wątpliwości czy Dedal tego nie wykorzysta. Więc uwięził Dedala, który szukał sposobu opuszczenia Krety. Ostatecznie zaprojektował dla siebie i syna Ikara skrzydła z wosku i piór . Dedal uprzedził syna by nie kierował się w stronę słońca „Pamiętaj, synu, żebyś zawsze latał środkiem, między morzem a niebem. Nie wolno ci zbyt wysoko szybować, gdyż gorąco promieni słonecznych roztopi wosk, który spaja skrzydła; ani nie zlatuj zbyt nisko, aby wilgocią wody nie nasiąknęły pióra”. Dedal postanowił polecieć pierwszy by poprowadzić syna. Niestety Ikar zachwycony zapomniał o przestrodze ojca i zabił się uderzając o ziemię. Dedal pochował syna, a miejsce jego upadku „nazwano Ikarią, a morze dookoła niej — Morzem Ikaryjskim”. Kiedy dotarł na Sycylię został budowlańcem nadwornym u pewnego króla. Ostatecznie Minos zginął na wojnie z Sycylią, a Dedal dożył później starości.
Źródło: https://youtu.be/SzRLUaHG_wk
